Bizar

'I think it's really morbid', zei het Engelse meisje in hostel ratelend. Ik heb inderdaad even geschrokken gekeken, toen ze de brandende fakkel op het gezicht legde, maar morbide zal ik het nooit noemen. 

Vandaag hebben we (Chad, Jojo en ik) een waterbegrafenis bijgewoond. Eigenlijk vrij toevallig. Nadat we naar Boudhanath waren geweest, dat voor een groot deel in de steigers stond, zijn we naar Pashupatinath gegaan. Wat verwacht je dan te zien zal je je misschien afvragen. Ik in ieder geval alles behalve een water begrafenis. Verwachtte aan te komen bij een lege tempel, waarbij je in je achterhoofd houdt dat er water begrafenissen plaatsvinden. Naïef en niet goed ingelezen, dat zal het wel zijn. Er vinden hier namelijk dagelijks meerdere openbare crematies plaats. 

De crematies vinden plaats naast de heilige Bagmati rivier, waar honderd meter stroom opwaarts gewoon mensen aan't zwemmen zijn. Nadat er een brandstapel is gebouwd, waar het lijk op komt te liggen wordt de brand aangestoken bij de mond. Het zag er naar uit, zoals ik eerder al vertelde, maar achter het hele ritueel zit natuurlijk een diepere betekenis. De ziel verlaat volgens de Hindoes bijvoorbeeld het lichaam via de mond. Nu is het misschien toch wel even fijn om te vermelden dat er bijna gelijk daarna nat riet over het lichaam wordt gelegd. 

Maar hoe was de ervaring dan wel te beschrijven? Daar ben ik nog niet helemaal uit, indrukwekkend in ieder geval. Daar aan de overkant van het water zat ik gefascineerd te kijken naar het hele ritueel, filosoferend over wat de dood voor ons westerlingen betekend en over het leven in het algemeen. Het einde hoort immers ook bij het deel dat het geheel vormt, het geheel wat het leven is.

Dat de totale ervaring nog niet te beschrijven valt neemt niet weg dat delen ervan wel te beschrijven zijn. 
Dat de crematie in alle openheid plaatsvindt is het eerste opmerkelijke. Met ons Westerse referentiekader is het bijna niet voor te stellen, in alle openheid gecremeerd te worden. Ten tweede was de sfeer anders. Het blijft een nare gebeurtenis, maar daarnaast was het heel sereen. De dood wordt minder ernstig geïnterpreteerd, de acceptatie ervan lijkt veel groter. Het hoort er allemaal bij, dat gevoel hangt er in de lucht. Daar kan ik in iedergeval nog veel van leren.