Bijtende honden en krijsende Chinezen

Het mangosap stroomt langs mijn kin en druipt op mijn blauwe bloesje. Wat ben ik toch een kluns. Ik zweef weer eens in het luchtledige. Babet zal zometeen ook in het luchtledige zweven, maar letterlijk niet figuurlijk. Als een roofvogel zwevend op de thermiek, zij niet met vleugels maar met een kite: paragliding. Ik zal alleen toekijken, de lucht afspeurend naar een witte kite.

Het is een beetje een anticlimax dagje vandaag. We zouden paragliden, maar het zat potdicht en mijn darmflora heeft officieel de oorlog verklaard aan al deze bacteriën die deze maand geïmmigreerd zijn.

Ik probeer mijn aandacht ergens anders op te richten en wat is dan een beter tijdverdrijf dan het afluisteren van je buren. 'You know', begint de Amerikaanse met dat verschrikkelijke accent van hen. Dan honden geblaf, verschrikt kijk ik om, de beelden van wat vanmorgen gebeurde nog vers in mijn geheugen. Een klein dik mannetje, laten we hem Wampert noemen, lag op de grond bedolven onder drie grote honden. Gegrom, geblaf, geschreeuw. De gember thee brandt in mijn mond. Nog meer gegrom en geschreeuw. Het lukt Wampert uiteindelijk om overeind te komen en hij sprint nog half kruipend naar zijn maat, de honden hem achtervolgend.

'Hallo, hee, hello', een klein Chinees vrouwtje onderbreekt het verhaal. Druk gebarend probeert ze de aandacht van de bediening te trekken, waar ze niet echt in slaagt. Mijn aandacht heeft ze in ieder geval wel en ik ben niet de enige. Nadat ze oogcontact heeft gemaakt met de eigenaar van dit tentje, die tien meter verder op staat, geeft ze haar bestelling al schreeuwend door. Nu dat ik dit typ, zitten ze daar met zijn zessen. Zes kwebbelende, zeg maar gerust schreeuwende en krijsende Chinezen. Geïrriteerd doe ik mijn oortjes in, zo leuk is het nou ook weer niet gesprekken van je buren afluisteren.

Waar was ik gebleven? Oja, Wampert, daar stond hij ineengekrompen achter de rug van zijn maat. Hij trok zijn jacket uit, een bebloede arm verscheen. Gediscussieer, het werd duidelijk dat de derde omstander de eigenaar van de honden was. Nu begreep ik er helemaal niks meer van. Ging deze man met drie valse honden op stap die hem volgzaam volgde of had Wampert het gevecht uitgelokt. Of hij het had uitgelokt of niet, hij is wel mooi de lul. Hij zal nu wel in het ziekenhuis zitten om zijn wond te laten reinigen en rabiës inentingen te krijgen. Het zal je maar gebeuren. Zo slecht heb ik het niet, uitkijkend over het meer en de bergen, de witte kite proberen te spotten, tevreden zippend aan mijn gember thee waaraan ik toch maar wat water heb toegevoegd. En wat betreft dat paragliden, dat vliegt niet weg, Babet en ik gaan deze week gewoon weer.